Piotr Michałowski

Piotr Michałowski - autoportret. 

Piotr Michałowski - artysta pod wieloma względami szczególny.
Co ciekawe, jeden z nielicznych twórców rozpoznawalnych 

(za życia w każdym razie), lepiej za granicą, niż we własnym kraju. 

Doceniony w początkach XX wieku, później znów co nie co zapomniany, 

rehabilitowany pod koniec XX wieku ( w kraju ), ale czy naprawdę szeroko rozpoznawalny? 

Czy wszyscy Państwo wiedzieli, że istniał, że był naprawdę dobry - w panteonie

powiedzmy 10-20 najlepszych polskich malarzy swoich czasów?

Michałowski urodził się w Krakowie, w roku 1800.
Choć i on, jak większość dotąd opisywanych twórców polskich, wywodził się z rodu szlacheckiego, choć poruszał tematy bliskie polskiej kulturze, w tym i swojego stanu, 

inspirował się bardziej malarstwem europejskim, romantycznym - styl swobodny w

sposobie nakładania farby, często impastami...

Widać odniesienia do malarstwa Theodora Gericaulta, oraz Eugene'a Delacroix'a, 

zaś w sferze realizmu, wielu motywów, swoistej nastrojowości i natężenia efektów 

światłocienia - także do malarzy barokowych, jak Velazquez, czy Rembrandt.

Michałowski czynnie pomagał również podczas powstania listopadowego 

- nie walcząc - lecz nadzorując produkcję broni i amunicji. Po powstaniu 

- jak wielu polskich patriotów - wyjechał do Paryża.

Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym, matematykiem, przyrodnikiem, 

studiował ekonomię, nauki humanistyczne (na Uniwersytecie Jagielońskim 

i w Getyndze), zajmował się rozwojem hutnictwa (również praktycznie, przy rządzie 

w Warszawie !)..., nie miał jednak najważniejszego - dla interesującego mnie tematu 

- dyplomu, dyplomu państwowej - najlepiej zagranicznej uczelni artystycznej...

Dzielić artystów na amatorów i profesjonałów można na dwa sposoby. 

Pierwszy dotyczy jedynie wykształcenia - mówi, że dyplom i pieczątki na nim 

- decydują o wszystkim - artysta z dyplomem jest profesjonalistą nieważne, 

co tworzy ( i czy ), zaś brak dyplomu równa się amatorstwu, znów, nieważne 

jaki jest poziom prac.
Drugie podejście mówi, że liczy się przede wszystkim poziom prac, jakość 

- tak formy jak treści zawartych w dziele, świadomość medium, którego 

się używa w ramach ekspresji osobowości twórczej; a ukończona szkoła może 

być dodatkowym atutem, ale dyplom jej ukończenia nigdy nie jest tabu, 

czy zaklęciem magicznym - blokującym wszelkie oceny, rozmowy, argumenty...

Mnie osobiście to obojętne - i to pomimo, że - sam ukończyłem szkołę projektowania plastycznego, a zajmuję się malarstwem, czy piszę o sztuce (i na inne tematy).
Nieistotne - jak ktoś mnie nazwie - bardzo często bowiem, nazwa sobie, życie 

i jakości sobie.
Jeśli miałbym być dla kogoś dobrym amatorem, bo ani przynależność do stowarzyszeń, 

ani moja szkoła nic tu nie znaczy, to też fajnie i finito, koniec tematu, bo to, jak ktoś

mnie nazwie nie wpłynie nijak na moje podejście  - dążenie do (własnej) granicy 

możliwości, zwanej popularnie "doskonałością" w tym medium, które mnie interesuje...

Dobry amator = dobry w tym, co robi = i O.K.

Jedyną formą wykształcenia artystycznego Michałowskiego, była prywatna 

nauka w pracowni Paryskiego artysty N. T. Charleta, w latach 1832-35. 

Szkoła prywatna.

Michałowski żył dość krótko (55 lat), zmarł już w kraju, do którego powrócił 

w roku 1837. Pozostawił po sobie wiele arcy-interesujących obrazów, oraz ponad 

1000 akwarel i rysunków.
Był malarzem wszechstronnym tematycznie, malował zwierzęta - przede wszystkim 

konie, liczne portrety, przedstawienia Żydów, sceny rodzajowe z życia wsi, 

batalistyczne i pejzaże...

Dzięki oryginalności (jak na polskie warunki) stylu i skutecznej inspiracji dziełami 

mistrzów zachodnich, zyskał spore uznanie malarzy europejskich, w tym, co być 

może parę osób zaskoczy - Pabla Picassa...
Choć to z pewnością uproszczenie, w XX wieku często traktowany był i opisywany 

jako: "jedyny polski malarz europejskiego formatu" - i choć z pewnością nie 

był jedynym, lecz też, bez wątpienia, jednym z najlepszych...
Podkreślmy jeszcze raz - "amator" (bo malował i rysował i przed nauką u swojego

Mistrza) kształcony jedynie 3 lata i to prywatnie...

A teraz..., obrazy - nie będę zbyt dużo o nich pisał, podobnie jak w przypadku 

Olgi Boznańskiej uważam, że nadmiar słów czasem po prostu nie pasuje..., 

zapraszam:

W tym przypadku widać, że artyście zdarzało się zmieniać koncepcje twórcze, zaczynać 

jeden obraz, potem drugi, czasem je kończył, czasem pozostawiał - zapewne na później, 

jakoś tak się złożyło, że ten akurat - pozostał nieukończony... 

Proszę się przyjrzeć - jaka swoboda gestu przy tworzeniu stroju postaci - toż to miejscami, 

ledwie kilka zamaszystych ruchów szerokim pędzlem! 

W tym przypadku  znów - w dolnej części obrazu widzimy 

szkic innego portretu - artysta wykorzystał tu płótno przeznaczone wcześniej 

pod inny temat..., mamy tu zatem ponownie dwa portrety..., jeden na drugim,
choć tym razem drugi portret jest znacznie bliższy ukończenia...,
zapewne jeden - dwa dni pracy i może nie poznalibyśmy pierwszego pomysłu?

Zapraszam!

Jutro kolejny post, potem będzie kilka dni przerwy..., acz cykl polski miał jeszcze będzie,
co najmniej 10 odsłon. Może więcej, kto wie...